مردم هر شهر و دیاری دارای یک سری ویژگی های خاصی هستند ویژگی هایی جمعی که قابل انطباق بر غالب آنان خواهد بود.
گاهی این خصیصه ها به حدی مشهور میشوند که با شنیدن نام آن شهر خصیصه آنان فورا به ذهن خطور میکند. مثلا خوزستان و مردم خونگرمش، اصفهان و مردم مقتصدش و ...
برای محلاتی ها هم میتوان خصیصه های جمعی برشمرد. خصوصا در کلام پیرمردهای محلاتی میتوان تشبیهات جالبی از ویژگی های محلاتی ها پیدا کرد.
مثلا محلاتی ها آرد جو هستند و دلیجانی ها آرد گندم (به اصطلاح آرد گندم خودشو میگیره ولی آرد جو به سختی خودشو میگیره کنایه از همبستگی دلیجانی ها با هم و گسستگی محلاتی ها از هم)؛
یا آب محلات از لای سنگ میاد (کنایه از تنگ نظری)؛
و موارد دیگر.
از جمله این خصیصه ها این است که : محلاتی ها غریب پسندند.
غریب پسندی با غریب نوازی یا مهمان نوازی تفاوت دارد. غریب پسندی یعنی ترجیح دادن شخص غیر محلاتی بر محلاتی در مقام مقایسه حتی اگر محلاتی امتیازات بیشتری داشته باشد. یعنی محلاتی بودن باعث میشود بسیاری از امتیازات فرد دیده نشود. خلاصه اینکه یعنی مرغ همسایه غازه!
روشن است که غریب نوازی خصیصه ای مثبت است و غریب پسندی خصیصه ای منفی. این خصیصه را خود در موارد فراوان به چشم دیده ام که مورد آخریش مرا به فکر واداشت چرا که ترجیح غیر محلاتی بر محلاتی نبود بلکه ترجیح محلاتی مقیم بیرون بر محلاتی مقیم داخل.

قصه مربوط به جلسه بزرگداشت مرحوم آیت الله مقدسی و جلسه بزرگداشت مرحوم آقای نادری است. اشتباه نشود در بزرگی مرحوم نادری و لزوم برگزاری جلسه ای درخور شأن ایشان جای هیچ شک و شبهه ای نیست و بسیار خوشحال شدیم که در زیرزمین جدیدالاحداث مسجدالقائم برگزار شد آن هم به گونه ای آبرومندانه.
اما تعداد زیادی پس از مراسم سالگرد مرحوم آیت الله مقدسی این سوال را از خود میپرسیدند جلسه ای به این مهمی با این جمعیت چرا در این محیط بسته و کوچک و نفس گیر؟
پیگیری ماجرا به آنجا ختم شد که برخی مانع تراشی کرده اند و هزار بهانه که در زیرزمین جدید ممکن نیست! الحمدلله که این موانع به همین زودی برطرف شد!!
انشاءالله این حضرات در "یوم تبلی السرائر" شرمنده هویدا شدن نیات خود نخواهند بود البته اگر در همین دنیا کوس رسوایی شان به صدا در نیاید.